Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Ron Davis (1946-1971)

Het is vandaag de geboortedag van de betreurde Ron Davis (23 november 1946 – 22 januari 1971), geboren als Ronny Davis in het West-Vlaamse Oudenburg. Ron was een zeer getalenteerd muziekleraar van opleiding die ook heel jong met een eigen orkest (Het Ron Davis Sextet) begon en vanaf het midden van de jaren ’60 langzaam bekendheid verwierf via muziekwedstrijden.

Canzonissima 1970-1971, waaraan hij zou deelnemen met de liedjes ‘Katialinda‘ en ‘Mona Lisa‘, beloofde zijn grote kans te worden door te breken, maar amper drie weken na de start van de wedstrijd, op 21 oktober 1970, kreeg Ron een zwaar verkeersongeval. In Oostende ging zijn wagen aan het slippen, waarbij hij een zware schedelbreuk opliep. Hij leefde nog drie maand in coma, maar ontwaakte niet meer en overleed op 22 januari 1971. Op de begrafenis droeg zijn Davis Sextet de kist.

Kort voor zijn ongeluk had Ron voor Decca het liedje ‘Mijn Leven‘ opgenomen, een vertaling van ‘My Way’. Decca bracht na zijn dood als eerbetoon de elpee ‘Ron Davis’ uit. Ook het verkeer bepaalde mee haar (zwarte) deel van de Vlaamse muziekgeschiedenis, denk maar aan Louis Neefs, Claire en Danyel Dirk.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende liedjes van Ron Davis

  • Als Ik Oud Zal Zijn – 1970
  • Dai Dai Dai – 1969
  • De laatste dag – 1968
  • Die grote liefde – 1968
  • Fata Morgana – 1970
  • Hier Marie, Hop Marie – 1968
  • Ik zou gelukkig zijn – 1967
  • Katialinda – 1970
  • Lied van ons hart (& Connie Neefs) – 1970
  • Maat Voor Niets – 1970
  • Maria – 1970
  • Mijn Leven – 1970
  • Nu je gaat – 1969
  • Shamrock – 1971

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik heb Wim (De Craene) nooit gekend als eigenwijs en koppig. Hij was wel zelfvoldaan: hij wist wat hij kon, en dat is ook een deugd. Hij kon zo’n prachtige nummers schrijven. Ik trad toen vaak op in West-Vlaanderen, en dan bleef ik bij hem slapen. Hele avonden hebben we samen doorgezakt. Ik denk dat hij me alle cafés van Gent heeft leren kennen. We hadden zo’n mooie vriendschap. Toen ik het bericht van zijn overlijden hoorde, viel ik van mijn stoel. Ik ben blij dat zijn status met de jaren meer verheven is geworden. Dat verdient hij ook. Hij zal altijd een warm plekje in mijn hart hebben. »Dimitri Van Toren
Gazet Van Antwerpen – 11 september 2010