Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Anita (1937)

De Vlaamse jaren ’60-zangeres Anita wordt vandaag 86. Deze Mechelse zangeres stond onder haar echte naam Maria Liekens al op tienjarige leeftijd, in 1947, op de planken met Bobbejaan Schoepen in de Brusselse Folies Bergères. Haar eerste 78-toerenplaat volgde twee jaar later. Later deed ze het voorprogramma van Will Tura en werkte ze met het orkest van Henk Van Montfoort.

Pas in de tweede helft van de jaren ’60, ze was toen al 32, kreeg haar uitstekend zangtalent wat bredere erkenning en bracht Anita negen Vlaamse singles uit, waarvan er intussen enkele zeer gegeerde collectors items zijn. Later hield ze met haar man Rik Torfs – niet te verwarren met de bekende professor/politicus – de pub King Henry open in de Mechelse Hanswijkstraat. Ze wonen vandaag in Leest.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende 18 liedjes van Anita:

  • Als je mij gelukkig maakt – 1969
  • Callow la vita – 1965
  • Daar in Wien – 1968
  • De blauwe zee – 1968
  • De tango van mijn dromen – 1969
  • Do-Re-Mi (met De Meiklokjes) – 1968
  • Dromen – 1966
  • Een huis voor ons alleen – 1969
  • Ik heb nog steeds een koffer in Berlijn – 1966
  • Ik weet – 1966
  • Is dit de laatste dans? – 1965
  • Ritme van je tijd – 1966
  • Shangri-la – 1968
  • Teken een tuin – 1964
  • The Sound of Music (met de Meiklokjes) – 1968
  • Verlangen – 1968
  • Zie Zanzibar – 1967
  • Zomerdromen in december – 1968

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik heb de periode meegemaakt toen bandjes simpelweg hun instrument niet beheersten, dat ze niet goed genoeg waren om hun nummers op plaat te zetten. De eerste die sneuvelde, was vaak de drummer: drummers en bassisten moeten echt hun vak kennen, anders bouw je op een wankele basis. Versnellen, vertragen, foute breaks, noem maar op. En de Vlaamse gitaarhelden moesten beseffen dat in Londen tien keer betere muzikanten te vinden waren, voor een prijsje. Tja, dat gaf wel 'ns een deuk in het ego. De gitaarpartij van heel wat Vlaamse platen werd toen, soms zonder hoesvermelding, ingespeeld door sessioneers als de briljante Chris Spedding. En die Britten speelden niet braaf van het blad, nee, ze deden het met volle overgave. Met attitude! »Jean Blaute
Humo - 14 april 2015