Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Big Bill (1950)

Armand ‘Big Bill‘ Hombroeckx, synoniem voor de Vlaamse blues, viert vandaag zijn 74ste verjaardag. Dat gebeurt ongetwijfeld ergens in een van ‘zijn’ kroegen op de Oude Markt van Leuven. Dat gebeurt ook zeker niét met ‘ene mee hesp of ene mee kees’.

In de jaren ’70 speelde hij een grote voortrekkersrol in de ontbolstering van de Leuvense muziekscène. In 1975 opende hij de allereerste editie van Rock Werchter in een tent van duizend bezoekers.

In 1982 stond Big Bill mee aan de wieg van Marktrock. Beste quote in deze bijdrage van Rob TV uit 2010: ‘Als je Armand had als stamgast, dan wilde je niet dat hij vertrok, want dan liep er onmiddellijk vijftig man mee naar het volgende café‘ (Steve Turcksin).

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende liedjes van Big Bill:

  • Bobo – 1978
  • Een fuif in ’t midden van de stad – 1976
  • Ene mee hesp – 1974
  • Fritkot Blues – 1978
  • Go Jean-Marie – 1978
  • Hot spots – 1978
  • Kroegen van d’Aa Met – 1978
  • Mokke rock – 1976
  • Pirre for president – 1975
  • Rammelkar – 1978
  • Reel Fun – 1978
  • Sit on it – 1978
  • Stoose Blues – 1974
  • Tes ka – 1980
  • Voordeur Blues – 1975
  • We vliegen d’er in – 1978
  • Weepin’ – 1978

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik denk dat ik overleefde omdat ik mijn optredens altijd goed verzorgde. Ik wilde mijn geld waard zijn. Ik was als de dood dat mensen zouden zeggen: Tura is zijn geld niet meer waard. Ik was me al heel vlug bewust van het belang van mijn optredens. Begin jaren zeventig trok ik een heel jaar elke zaterdag naar Parijs om daar zangles te volgen bij een operazanger. Dat is toch het minste wat je van een zanger mag verwachten: dat hij niet vals zingt, dat zijn toonzetting juist is. Okay, dat is misschien een talent, maar toch moet je nog in de leer. In Parijs leerde ik zingen vanuit de buik. Ik bedoel: de adem in de buik trekken. Ik wist niet dat dat kon. Ik heb het daar, in Parijs, moeten leren. Ik zong er geen Tura-liedjes, klanken moest ik zingen. Oe's en A' en O's. En toonladders. Ja, gelijk de kinderen in de muziekles dat moeten doen: wat de piano voorspeelt, nazingen. »Will Tura
Het Nieuwsblad - 24 oktober 1998