Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Erik Marijsse (1944)

Erik Marijsse, begin jaren ’70 de grote man achter het populaire maandblad Hitorama over de Vlaamse muziek, wordt vandaag 80. Al in 1969 nam hij zijn eerste plaatjes op. Zo ook ‘Wie wil mijn meisje zijn’, dat pas enkele jaren later een hit werd in de versie van John Horton. Samen met zijn goede vriend Ignace Baert schreef hij tal van liedjes voor andere artiesten, waaronder ‘Baby baby’ voor Nicole & Hugo.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende 27 liedjes van Erik Marijsse:

  • Adieu Christine – 1981
  • Adieu Marianne – 1983
  • Alles wat ik wil ben jij alleen – 1985
  • Beter geven dan krijgen – 1969
  • Fred frit (als Riet en Rik) – 1987
  • Hippie – 1972
  • Ik bel jou, m’n schat, ik mis je – 1984
  • Ik ben een Belg – 1982
  • Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Monokini – 1984
  • Kernraketten, nee! – 1983
  • Kijk naar omhoog – 1969
  • Laat me maar alleen – 1986
  • Laat ons nog ‘ns dansen op die slow – 1977
  • Leven leven laten leven – 1969
  • Margot – 1987
  • Playa de Aro – 1975
  • Porompompero – 1978
  • Rode wijn en flamenco – 1978
  • Soerabaya – 1977
  • ’t Meisje met de mooiste lach – 1969
  • Uit liefde – 1982
  • Video girl – 1988
  • Vlaamse meisjes zijn mooi – 1970
  • Vlaanderenland (Champs Elysees) – 1972
  • Wat er telt – 1986
  • We hebben nooit genoeg – 1985
  • Wie wil mijn meisje zijn? – 1969

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Eigenlijk had ik in 1963 Canzonissima moeten winnen en naar het Songfestival gaan. Ik zong toen 'Luister naar de wind', waarvan alle kranten schreven dat het me op het lijf geschreven was en dat ik mijn ticket voor het festival al op zak had. Tot bleek dat ene Hans Lauwer in de jury zat, en er een lied gekozen werd dat hij had gecomponeerd. Wat moest ik daarvan denken? In 1965 ben ik dan naar Napels gegaan met 'Als het weer lente wordt'. België was winnaar op de algemene repetitie, maar toch ben ik naar huis gekomen met een mooi rond getal. Dat is ook zoiets waar ik me vandaag de dag nog altijd vragen bij stel. Ik voelde me verschrikkelijk, toen. Het was het prille begin van mijn carrière. »Lize Marke
De Standaard - 12 april 2003