Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Nicole Josy (1946-2022)

Nicole (Josy) werd geboren als Nicole Van Palm op 21 oktober 1946 en overleed op 4 november 2022. Zie ook de liedjes van Nicole & Hugo. Op deze pagina blikken we terug op haar (te) weinig bekende jaren als solo-artieste. Ja, want voor ze in 1970 een duo voor het leven ging vormen met haar Hugo, doorzwom Nicole al heel wat artistieke watertjes als Nicole Josy.

Ze stond al in 1961, op haar vijftiende, op de bühne en bracht in de jaren ’60 liefst 23 solosingles uit: twaalf Franstalige, drie Duitstalige, zeven Vlaamstalige en zelfs eentje in het Italiaans. Ze trok in die jaren ook internationaal op tournee met Adamo, Vince Taylor, Johnny Hallyday en Richard Anthony.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende 13 liedjes van Nicole Josy:

  • Als ik een man zie – 1969
  • Dans toch de twist met mij – 1962
  • Don Quichotte – 1966
  • Eens kom jij weer – 1969
  • Het is voorbij – 1970
  • Het laatste liefdelied – 1966
  • Jij bent de liefste van de klas – 1965
  • Liedjes voor iedereen (als Nicole & Bob) – 1967 (duet met Bobby Setter)
  • Luister niet meer – 1968
  • Nicolas Nicolas – 1969
  • Vroem Vroem – 1968
  • Ween maar niet – 1965
  • Zeg het maar (als Nicole & Bob) – 1967 (duet met Bobby Setter)

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik speelde met mijn coverband in het voorprogramma van The Pebbles, die toen met Seven horses in the sky een hit hadden. In de zaal was ene Roland Verlooven, op zoek naar nieuw talent voor platenfirma Vogue. Na het optreden stapte hij op me af en zei: ik ben geïnteresseerd. In de groep, dacht ik. Maar nee, hij bedoelde mij. Ik heb toen een stemtest gedaan en heb het op zijn aangeven geprobeerd als soloartiest. Een jaar later scoorde ik met 'Zeven anjers, zeven rozen' een monsterhit en was mijn leven niet meer hetzelfde. Had ik Roland niet ontmoet, dan was ik nu aan het uitbollen als leraar Nederlands-Engels-Duits. Die ontmoeting is bepalend geweest voor heel mijn leven. En het spreekt vanzelf dat ik heel ontgoocheld was toen hij 25 jaar later besloot om ermee te stoppen. Het was alsof ik mijn vader verloor. »Willy Sommers
Het Nieuwsblad - 5 augustus 2011