Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Ivan Heylen (1946)

Vandaag wordt Ivan Heylen 79 jaar. Al ontsnapte hij in de zomer van 2015 wel aan de dood toen hij in het ziekenhuis belandde nadat hij werd getroffen door een blikseminslag.

Zijn allereerste single, het onvolprezen en in keurig Nederlands gezongen ‘Maria, de Spaanse danseres’, werd uitgebracht in 1968, maar het brede publiek leerde Ivan Heylen pas kennen in 1972 met ‘De Werkmens’, onder de hoede van Al Van Dam op het Decca-label. Het platencontract was een van de prijzen die hij won, naast enkele kilo’s druiven, op een kleinkunstwedstrijd in Hoeilaart.

Het regeltje ‘A zet a hier’ werd al snel legendarisch en met de opvolger ‘De Wilde Boerendochtere’ schreef Ivan Vlaamse muziekgeschiedenis. Van de single werden 250.000 exemplaren verkocht, het is trouwens een van de weinige Vlaamse liedjes die ook nummer één werden in de Nederlandse Top 40. Dat succes zou hij nadien nooit meer evenaren.

Ivan bleef wel steeds een – vaak omstreden – mediafiguur, als tv- en filmmaker, journalist en bij gelegenheden als zanger. In 2014 schreef hij zijn autobiografie.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende liedjes van Ivan Heylen:

  • De Beeste – 1977
  • De Werkmens – 1974
  • De Wilde Boerendochtere – 1974
  • Gustaaf – 1973
  • Heeft er iemand mijn ziele gezien – 1973
  • Ik Hou Van Holland – 1983
  • Jef – 1982
  • Maria De Spaanse Danseres – 1968
  • Mijn Pintje – 1974
  • Mijn wijveken is de beste in de keuken – 1975
  • Oh Schone Fireda – 1974
  • Ooit Wordt Het Kerstmis – 1984
  • Rock ’n Roll – 1983
  • ’t Lied van de Zwarte Bende – 1976
  • Toon mij de weg – 1979

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« We hadden zijn verjaardag nog met de hele familie gevierd. We hadden een grote, mooie ballon aan zijn ziekbed gehangen en mijn kinderen liepen af en aan om hem geluk te wensen. Samen met mijn jongste zoon, Tom, bleef ik nog tot 's avonds bij Bob. Op een bepaald moment zag ik dat hij somber werd en ik zei: Bob, je bent zo vies gezind; dat ben je toch nooit? Wij zijn toch altijd mensen geweest die de bladzijde omkeren? Daarop antwoordde hij: Ja, maar ik heb geen bladzijde meer om te keren. En 's anderendaags, toen ik in het ziekenhuis arriveerde, kwam de verpleegster me al tegemoet: Bob was er niet meer. Ik was niet bij hem toen hij overleed, jammer. »Josee Schoepen
Het Nieuwsblad - 17 mei 2011