Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Ivan Heylen (1946)

Vandaag wordt Ivan Heylen 78 jaar. Al ontsnapte hij in de zomer van 2015 wel aan de dood toen hij in het ziekenhuis belandde nadat hij werd getroffen door een blikseminslag.

Zijn allereerste single, het onvolprezen en in keurig Nederlands gezongen ‘Maria, de Spaanse danseres’, werd uitgebracht in 1968, maar het brede publiek leerde Ivan Heylen pas kennen in 1972 met ‘De Werkmens’, onder de hoede van Al Van Dam op het Decca-label. Het platencontract was een van de prijzen die hij won, naast enkele kilo’s druiven, op een kleinkunstwedstrijd in Hoeilaart.

Het regeltje ‘A zet a hier’ werd al snel legendarisch en met de opvolger ‘De Wilde Boerendochtere’ schreef Ivan Vlaamse muziekgeschiedenis. Van de single werden 250.000 exemplaren verkocht, het is trouwens een van de weinige Vlaamse liedjes die ook nummer één werden in de Nederlandse Top 40. Dat succes zou hij nadien nooit meer evenaren.

Ivan bleef wel steeds een – vaak omstreden – mediafiguur, als tv- en filmmaker, journalist en bij gelegenheden als zanger. In 2014 schreef hij zijn autobiografie.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende liedjes van Ivan Heylen:

  • De Beeste – 1977
  • De Werkmens – 1974
  • De Wilde Boerendochtere – 1974
  • Gustaaf – 1973
  • Heeft er iemand mijn ziele gezien – 1973
  • Ik Hou Van Holland – 1983
  • Jef – 1982
  • Maria De Spaanse Danseres – 1968
  • Mijn Pintje – 1974
  • Mijn wijveken is de beste in de keuken – 1975
  • Oh Schone Fireda – 1974
  • Ooit Wordt Het Kerstmis – 1984
  • Rock ’n Roll – 1983
  • ’t Lied van de Zwarte Bende – 1976
  • Toon mij de weg – 1979

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik ben een poos de Trini Lopez van Vlaanderen geweest: ik trad op met niet meer dan bas, gitaar en zang. Als ik ergens toekwam, zocht ik ter plekke een bassist, later ook een drummer. Die vond je dan bij de lokale orkesten. Dat was elke week weer de vingers kruisen en ik was dat al vlug beu. Staf en ik werden daar snel handig in: als we het dorp binnenreden, keken we even op de affiche van die avond: “tof, De Karina's spelen hier straks ook, die pianist van hen, Leo Caerts, zal er dus zijn., Dan gingen we Leo vragen of hij me wilde begeleiden die avond; later is hij ook in mijn groep gekomen. »Will Tura
De Standaard - 31 juli 2010