Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Jean Walter (1922-2014)

Ik heb altijd van mooie vrouwen gehouden. Ik zag ze allemaal graag, maar zij zagen mij ook graag.’ Het was Jean Walter (Sint-Niklaas, 11 februari 1922 – Kortrijk, 5 juni 2014) ten voeten uit.

In 1961 antwoordde Louis Neefs – nooit op zijn mond gevallen – in een interview op de vraag of er geen goede Vlaamse zangers zijn: ‘Neen. Of toch, Jean Walter, die is werkelijk zeer goed. Maar hij staat gans alleen.’

Vlaamse Wonderjaren draait van Jean Walter volgende 38 liedjes:

  • Als ’t klokje roept – 1951
  • Appassionata – 1952
  • Ben jij oprecht? – 1963
  • Carnavalito – 1955
  • Dank – 1953
  • Dat kan alleen – 1975
  • Dat vraag ik aan jou – 1975
  • De hemel was nog nooit zo blauw – 1955
  • De rots van Gibraltar – 1954
  • De scharenslijper – 1975
  • De tijd staat stil – 1954
  • Flamenco – 1952
  • Gapen en slapen – 1953
  • Heel lang, heel lang – 1951
  • Hier in mijn hart – 1952
  • Hou altijd van mij – 1968
  • Ik zie je voor het eerst vandaag – 1956
  • In de straten van Rome – 1955
  • In mijn vissersdorpje – 1963
  • Langs de groene weiden – 1958
  • Lievelingslied – 1952
  • Manon – 1954
  • Meneer Callaghan – 1953
  • Met je handen – 1959
  • Moulin Rouge – 1953
  • ’n Laatste whisky soda – 1975
  • O! Die vrouwtjes – 1953
  • Op de purp’re hei – 1975
  • Piccolissima serenata – 1958
  • Schrijf me vlug (& Cornoby Group) – 1973
  • Straatdeuntje – 1957
  • Te veel tequila – 1960
  • Tulpen uit Amsterdam – 1954
  • Twee blauwe kinderogen – 1956
  • Vagabondenlied – 1953
  • Venetië – 1956
  • Wolgastrand – 1959
  • Wondermooi – 1953

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik ben tevreden met wat het leven mij geboden heeft, het is prachtig geweest. Wist u dat mijn internationale carrière mooier is geweest dan de nationale? In het grote theater van Havana heb ik voor de eerste maal een staande ovatie gekregen. Ik kon niet beginnen zingen door het gedaver van het applaus. In een zaal waar vóór de revolutie Frank Sinatra en zijn gelijken hadden gestaan! Ik stond daar met knikkende knieën, zoiets was me in Vlaanderen nog nooit te beurt gevallen. Pas als je ouder wordt, kun je de waarde van zulke prestaties echt inschatten en durf je te zeggen: 'Ik heb het toch maar gedaan.' »Lize Marke
De Standaard - 12 april 2003