Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

De Vlaamse strijd (om de jukebox)

In 1965 draaide veel – om niet te zeggen alles – in het muziekwereldje om de jukebox, maar de Vlaamse artiesten zagen met lede ogen dat hun platen amper op die jukeboxen geraakten.

U ziet onder meer gesprekjes met Louis Neefs en Joe Harris, twee Vlaamse helden die we vandaag herinneren. Louis verongelukte vandaag 43 jaar geleden, kerstekind Joe zou vandaag 80 zijn geworden.


Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik denk dat ik overleefde omdat ik mijn optredens altijd goed verzorgde. Ik wilde mijn geld waard zijn. Ik was als de dood dat mensen zouden zeggen: Tura is zijn geld niet meer waard. Ik was me al heel vlug bewust van het belang van mijn optredens. Begin jaren zeventig trok ik een heel jaar elke zaterdag naar Parijs om daar zangles te volgen bij een operazanger. Dat is toch het minste wat je van een zanger mag verwachten: dat hij niet vals zingt, dat zijn toonzetting juist is. Okay, dat is misschien een talent, maar toch moet je nog in de leer. In Parijs leerde ik zingen vanuit de buik. Ik bedoel: de adem in de buik trekken. Ik wist niet dat dat kon. Ik heb het daar, in Parijs, moeten leren. Ik zong er geen Tura-liedjes, klanken moest ik zingen. Oe's en A' en O's. En toonladders. Ja, gelijk de kinderen in de muziekles dat moeten doen: wat de piano voorspeelt, nazingen. »Will Tura
Het Nieuwsblad - 24 oktober 1998