In 1965 draaide veel – om niet te zeggen alles – in het muziekwereldje om de jukebox, maar de Vlaamse artiesten zagen met lede ogen dat hun platen amper op die jukeboxen geraakten.
U ziet onder meer gesprekjes met Louis Neefs en Joe Harris, twee Vlaamse helden die we vandaag herinneren. Louis verongelukte vandaag 43 jaar geleden, kerstekind Joe zou vandaag 80 zijn geworden.
« Ik haalde met mijn eerste single 'Geen wonder dat ik ween' de Vlaamse top 10, waarvan ik niet eens het bestaan kende. Journalisten noemden me ‘nieuwkomer aan het firmament’. Je beseft niet wat je plots meemaakt. Ik kwam uit een zeer arm gezin, als jongste van zeven kinderen. Mijn vader heeft het niet meer mogen meemaken. Hij overleed op 50-jarige leeftijd, ik was amper twaalf. Hij was zelf muzikant en zijn grote wens was dat een van zijn kinderen ook muzikant zou worden. Mijn vader kocht me nog een oude piano, want hij was zo trots dat ik in de academie pianolessen ging volgen. Zo begon ik na een tijdje ook spontaan eigen melodietjes te bedenken, eerst op gedichten. Een van de voordelen is dat ik later bijna al mijn liedjes zelf heb geschreven. Voor mijn teksten kreeg ik vaak hulp, maar meestal schreef ik toch zelf al hele stukken van de tekst. »Paul Severs Goeiedag, 24 april 2013
